BEN JE BEZOPEN?

Een doseerprobleem, een slecht rempedaal, een gelegenheidsgebruiker of een feestbeest: eufemismen over verslaving zijn er genoeg… Maar wat is het precies? Een progressieve hersenziekte of gewoon een slechte levensstijl? Zijn verslaafden in de basis allemaal hooggevoelig? Hoe lossen we het op? Hoe keren we de epidemie die de mateloosheid is geworden? Hoe genezen we onze ouders en welke preventie bieden we onze kinderen?

Bram Bakker was nooit lichamelijk afhankelijk van drank of drugs, maar stilzitten vindt hij even moeilijk als een alcoholist het aanschouwen van een halfvolle fles wijn. Decennialang deed Bram armzalige pogingen verslaafden te redden van de ondergang tot hij zijn eigen behandeling voorrang gaf.

Fimme Bakker is belast met een familiaire neiging ongezond om te gaan met genotsmiddelen. Hij geniet al als hij iets in zijn mond stopt. En daar maakt hij dan grappen over, als gediplomeerd cabaretier. Is humor de missing link in de verslavingszorg? Zouden hulpverleners zichzelf wat minder serieus moeten nemen? Of was het feit dat een hulpverlener eigen ervaring had het verschil tussen leven en dood?

In deze avondvullende voorstelling verkennen vader en zoon verslaving in al haar gedaanten. Zonder franje, open en eerlijk en niemand ontziend. Vooral zichzelf niet. En vooral elkaar niet. Liever een harde grap die raak is dan een ritueel dansje om de hete brei. Dat hebben ze nou wel lang genoeg gedaan.

Nieuw boek Bram Bakker

Dinsdag 26 september verschijnt het nieuwe boek van Bram Bakker met de titel ‘Gevoelige zielen’. In zijn eerdere boek ‘Gevoelsarm’ beschreef Bram wat hem deed besluiten zijn registratie als psychiater te laten verlopen. In ‘Oud zeer’ verkende hij de pijnlijke gebeurtenissen uit ons jonge leven, ook dat van hemzelf, die ons doen en laten tot op hoge leeftijd kleuren, en die de verklaring vormen van veel gezondheidsproblemen. ‘Gevoelige zielen’ is het besluit van een drieluik: een persoonlijke verkenning van het oud zeer, dat zoveel zorgprofessionals zelf met zich meedragen, en waar ze maar weinig bij stilstaan. Ze zijn er eerst voor de ander, en dan pas voor zichzelf. Als we de gezondheidszorg willen transformeren, en dat is dringend gewenst, kunnen we het beste beginnen met verandering bewerkstelligen bij de mensen die het werk doen: eerst voor jezelf zorgen, daarna voor een ander.